Peru!
Door: Thomas
Blijf op de hoogte en volg Thomas
16 Februari 2014 | Peru, Arequipa
Alweer even geleden schreef ik mijn laatste verslag vanuit Potosi (Bolivia). Inmiddels bevind ik mij in de Peruaanse stad Arequipa, een kleine 1000 km vanaf Potosi.
Potosi is op meer dan 4000 meter een van de hoogste steden ter wereld. De stad is wereldberoemd om de ´Cerro Rico´ of in het nederlands ´Rijke berg´ waar door de eeuwen heen tonnen met zilver zijn gewonnen. Onder het Spaanse gezag heeft dit het leven gekost aan 8 miljoen(!) slaven. Nog steeds wordt er gewerkt in de berg. Het meeste zilver dat nu gewonnen wordt gaat richting Londen, New York en Parijs en daarvandaan wordt het gedistribueerd richting andere delen van de wereld.
Ik heb een bezoek gebracht aan de mijn. Echt een bizarre ervaring, je zou verwachten dat in huidige tijden de arbeidsomstandigheden aanzienlijk zijn, maar dat kun je echt vergeten. Levensgevaarlijke tunnels, slechte kleding en de asbest groeit gewoon aan de binnenkant van de tunnels. De werknemers krijgen betaalt naar de hoeveelheid mineralen die ze winnen, en op een goede dag is dat zo´n 200 bolivianos, gelijk aan 20 euro. De rondleiding door de mijn was gevaarlijk, maar wel erg interessant. Veel verschillende zilveraders kunnen zien en er werd veel verteld over rituelen en bijgeloof van de werknemers. Ze eren ´El Tio´ (de duivel die in de berg leeft) met coca bladeren en alcohol.
Na Potosi ben ik naar Sucre gegaan. Ik had veel gelezen over de schoonheid van deze stad en niets was minder waar. Prachtige witte gebouwen, een prachtige locatie in de bergen, veel leuke restaurants, barretjes en cafés, en (net als de rest van Bolivia) spotgoedkoop. Dit is dan ook de reden dat veel reizigers hier een langere tijd blijven hangen om bijvoorbeeld Spaanse lessen te volgen. Ik heb hier een aantal dagen doorgebracht. Een aantal musea bezocht, leuke mensen ontmoet en in de avonduren een redelijke hoeveelheid bier genuttigd.
Vanuit Sucre heb ik een busreis geboekt naar La Paz. De reis was ´s nachts en ik heb prima geslapen. Plotseling werd ik wakker rond 8 uur in de ochtend door een boel herrie buiten de bus. Door demonstraties van medewerkers van het openbaar vervoer stonden wij volledig vast op de rondweg die je moet gebruiken om naar het centrum te gaan. Deze weg bevindt zich boven La Paz en draait vanuit daar langzaam het centrum in. Het centrum ligt in een Vallei, dus vanuit de bus had ik een geweldig uitzicht op La Paz en ik had meteen een indruk van de bizarheid van deze stad. Hij ligt op 3650 meter hoog in de bergen, in een immense vallei en het enige wat je kunt zien, zover het oog strekt zijn bakstenen huizen. Geen enkele structuur, kleur of herkenbaarheid. Om deze reden zijn er mensen die het er geweldig vinden, en er zijn mensen die er snel weer weg willen.
Om mijn verhaal over mijn aankomst in La Paz af te maken: We stonden vast in de file in een enorme bus en het zag er niet naar uit dat dit goed ging komen. Iedereen in de bus begon te schreeuwen dat ze uit wilden stappen en uiteindelijk moest iedereen ook uitstappen en maakte de bus rechtsomkeert. Daar stond ik in de wijk ´El Alto´ (niet de fijnste plek voor toeristen) met een enorme rugzak en de slaap nog in mijn ogen. Samen met een Boliviaans meisje die ook in de bus zat hebben we een taxi aan kunnen houden en draaiden we langzaam via de rondweg richting het centrum. Het werd steeds chaotischer, omdat we steeds dichter bij de wegblokkade kwamen. Toen we bijna bij de wegblokkade waren begon de politie traangas te schieten. Er ontstond flinke paniek en de demonstranten vluchten richting de auto´s (richting ons dus). Vanwege het traangas hadden wij allemaal de ramen van de auto dichtgedaan, maar dat werd fijn gedwarsboomd door een demonstrant die het achterraam van onze auto insloeg. Flink schrikken, allemaal traangas in de auto, een handdoek voor mijn gezicht en een huilend Boliviaans meisje naast mij. Geen ideale situatie. Uiteindelijk kon de taxi chauffeur de menigte ontsnappen en reden we plankgas weg van de plek des onheils. Bienvenidos en La Paz!
Aangekomen in het centrum netjes de chauffeur betaald en een koffie gedronken. Dit soort dingen schijnen daar regelmatig te gebeuren. De taxichauffeur zelf beschreef het als een geval van ´Mala suerte´ (slecht geluk).
Verder in La Paz wel een prachtige tijd gehad. Ondanks de chaotische structuur van de stad vond ik het wel wat hebben. Alles kan er op ieder moment gebeuren, zeggen de inwoners er zelf over.
Het mooiste wat ik in La Paz heb gedaan is het fietsen van de Death Road. Dit is een van de gevaarlijkste wegen ter wereld, en hij brengt je vanaf 4800 meter hoogte naar zo´n 1200 meter in de jungle. Onderweg kom je langs de meest prachtige panorama´s en het fietsen zelf is ook een hele kick. Fietsuitrusting is allemaal dik voor elkaar, je hebt zelf de controle. Zolang je geen gekke dingen doet is het niet erg gevaarlijk.
Vanaf La Paz ben ik naar Copacabana gegaan. Een stadje op de grens van Bolivia en Peru, gelegen aan het hoogste meer ter wereld, Lago Titicaca. Het meer is prachtig ik heb er veel heerlijke verse vis gegeten en onder andere een nacht doorgebracht op het Isla del sol. Dit eiland was een belangrijke plek in de inca cultuur. Tegenwoordig is het redelijk toeristisch maar je hebt er mooie strandjes, mooie wandelingen en geen wi-fi. Dat was dus redelijk ontspannen.
Vanuit Copacabana ben ik de grens overgestoken richting de Peruaanse stad Cuzco. Uiteraard bekend vanwege de inca stad Machu Pichu, maar ook de stad zelf heeft veel te bieden. Mooie gebouwen, musea en ook hier veel restaurants, barretjes en discoteken. Ik heb mij er een aantal dagen goed vermaakt.
Vanuit Cuzco heb ik uiteraard een bezoek gebracht aan Machu Pichu. Ik moet zeggen dat ik door de grote publiciteit rond de stad een beetje bang was dat het misschien tegen zou kunnen vallen. Om de stad mooi bij zonsopgang te kunnen zien ben ik met 2 zweedse meisjes vroeg vertrokken voor de wandeling vanuit ´Aguas Calientes´ (een stad aan de voet van de berg). Een zware klim, vooral met het jungle klimaat dat daar heerst. Eenmaal boven aangekomen passeer je eerst wat toerischtische voorzieningen, maar als je de hoek omkomt en de stad echt voor het eerst ziet word je echt weggeblazen. Het is echt een bizarre verschijning. Ik heb er de hele dag rondgelopen en een tour gehad, maar continu vraag je je af hoe deze mensen in godsnaam zoiets kunnen bouwen op zo´n locatie. Het was echt in één woord geweldig.
Na een aanzienlijke tijd in Cuzco ben ik naar Arequipa gegaan. La ciudad blanca (de witte stad) omdat vrijwel het hele centrum is gebouwd met het witte gesteente van een vulkaan dat alleen lokaal te winnen is. Een erg mooie stad in een heerlijk klimaat. Ik heb een bezoek gebracht aan de Canyon de Colca, waar je de inmense andes-condor kunt zien vliegen. Erg indrukwekkend. Met deze groep 2 reizigers ontmoet die ik ook al vanuit Sucre kende dus dat was een leuk weerzien. Erg mooie dagen gehad.
Vanuit de stad heb je continu zicht op 2 enorme vulkanen die de achtergrond van de stad bekleden. Ze heten ´Misti´ en ´Chachani´ en zijn beiden rond de 6000 meter hoog. Ik wilde de Chachani beklimmen, maar ik was toch een beetje huiverig. Ik heb geen ervaring met dit soort dingen en ik heb geen idee hoe ik me zou voelen op 6000 meter hoogte. Toch besloten om het te doen! Het was een expeditie van 2 dagen, en omdat er weinig toeristen zijn die het aandurven waren we maar met 2 toeristen en een gids. De eerste dag zijn we met de auto afgezet op zo´n 4800 meter hoogte. Vanaf daar hebben we een aantal uur gelopen (incl. rugzak 15kg) richting de plek waar wij ons kamp zouden opzetten. Hier kwamen we in de middag aan, en hier hebben wij alles geprepareerd voor de nacht die zou volgen. Om 8 uur gingen we slapen om vervolgens om half 1 ´s nachts weer uit bed te gaan. Na een warme thee (het was immens koud, vooral de wind) zijn we vertrokken en we hebben de hele nacht gelopen. Het was echt erg zwaar, de wind, de kou en het zuurstofgehalte zorgen ervoor dat je extreem weinig energie hebt. De gids vertelde dat het ook grotendeels een psychische strijd is en met die gedachte hebben we gebikkeld tot 8 uur in de ochtend. Dat was de tijd waarop we de top bereikten (6075 meter hoog). Het uitzicht was fantastisch, maar vooral het feit dat ik het gehaald had gaf me wel een kick.
Het afdalen ging aanzienlijk sneller en met de laatste krachten hebben wij het tentenkamp opgeruimd. Vervolgens teruggelopen naar de plek waar de auto ons zou ophalen en de rit terug gemaakt naar het centrum. Onderweg beweerde de gids nog dat er verderop een poema liep, maar ik kon hem nergens ontdekken. Toen ik in het centrum stond keek ik achterom en zag ik de enorme top, omgeven door wolken. Wel gaaf om te bedenken dat ik die ochtend daar nog stond.
Op dit moment is het 14.20 in Arequipa en over 2,5 uur vertrekt mijn bus richting Lima. Ik heb het plan naar de noordkust te gaan, daar wat te surfen en vervolgens langzaam terug af te dalen naar Lima, aangezien ik vanuit daar in Maart richting Nederland zal vliegen. Of dit plan in uitvoering gebracht gaat worden weet ik nog niet.
Bedankt voor het lezen en tot horens!
Potosi is op meer dan 4000 meter een van de hoogste steden ter wereld. De stad is wereldberoemd om de ´Cerro Rico´ of in het nederlands ´Rijke berg´ waar door de eeuwen heen tonnen met zilver zijn gewonnen. Onder het Spaanse gezag heeft dit het leven gekost aan 8 miljoen(!) slaven. Nog steeds wordt er gewerkt in de berg. Het meeste zilver dat nu gewonnen wordt gaat richting Londen, New York en Parijs en daarvandaan wordt het gedistribueerd richting andere delen van de wereld.
Ik heb een bezoek gebracht aan de mijn. Echt een bizarre ervaring, je zou verwachten dat in huidige tijden de arbeidsomstandigheden aanzienlijk zijn, maar dat kun je echt vergeten. Levensgevaarlijke tunnels, slechte kleding en de asbest groeit gewoon aan de binnenkant van de tunnels. De werknemers krijgen betaalt naar de hoeveelheid mineralen die ze winnen, en op een goede dag is dat zo´n 200 bolivianos, gelijk aan 20 euro. De rondleiding door de mijn was gevaarlijk, maar wel erg interessant. Veel verschillende zilveraders kunnen zien en er werd veel verteld over rituelen en bijgeloof van de werknemers. Ze eren ´El Tio´ (de duivel die in de berg leeft) met coca bladeren en alcohol.
Na Potosi ben ik naar Sucre gegaan. Ik had veel gelezen over de schoonheid van deze stad en niets was minder waar. Prachtige witte gebouwen, een prachtige locatie in de bergen, veel leuke restaurants, barretjes en cafés, en (net als de rest van Bolivia) spotgoedkoop. Dit is dan ook de reden dat veel reizigers hier een langere tijd blijven hangen om bijvoorbeeld Spaanse lessen te volgen. Ik heb hier een aantal dagen doorgebracht. Een aantal musea bezocht, leuke mensen ontmoet en in de avonduren een redelijke hoeveelheid bier genuttigd.
Vanuit Sucre heb ik een busreis geboekt naar La Paz. De reis was ´s nachts en ik heb prima geslapen. Plotseling werd ik wakker rond 8 uur in de ochtend door een boel herrie buiten de bus. Door demonstraties van medewerkers van het openbaar vervoer stonden wij volledig vast op de rondweg die je moet gebruiken om naar het centrum te gaan. Deze weg bevindt zich boven La Paz en draait vanuit daar langzaam het centrum in. Het centrum ligt in een Vallei, dus vanuit de bus had ik een geweldig uitzicht op La Paz en ik had meteen een indruk van de bizarheid van deze stad. Hij ligt op 3650 meter hoog in de bergen, in een immense vallei en het enige wat je kunt zien, zover het oog strekt zijn bakstenen huizen. Geen enkele structuur, kleur of herkenbaarheid. Om deze reden zijn er mensen die het er geweldig vinden, en er zijn mensen die er snel weer weg willen.
Om mijn verhaal over mijn aankomst in La Paz af te maken: We stonden vast in de file in een enorme bus en het zag er niet naar uit dat dit goed ging komen. Iedereen in de bus begon te schreeuwen dat ze uit wilden stappen en uiteindelijk moest iedereen ook uitstappen en maakte de bus rechtsomkeert. Daar stond ik in de wijk ´El Alto´ (niet de fijnste plek voor toeristen) met een enorme rugzak en de slaap nog in mijn ogen. Samen met een Boliviaans meisje die ook in de bus zat hebben we een taxi aan kunnen houden en draaiden we langzaam via de rondweg richting het centrum. Het werd steeds chaotischer, omdat we steeds dichter bij de wegblokkade kwamen. Toen we bijna bij de wegblokkade waren begon de politie traangas te schieten. Er ontstond flinke paniek en de demonstranten vluchten richting de auto´s (richting ons dus). Vanwege het traangas hadden wij allemaal de ramen van de auto dichtgedaan, maar dat werd fijn gedwarsboomd door een demonstrant die het achterraam van onze auto insloeg. Flink schrikken, allemaal traangas in de auto, een handdoek voor mijn gezicht en een huilend Boliviaans meisje naast mij. Geen ideale situatie. Uiteindelijk kon de taxi chauffeur de menigte ontsnappen en reden we plankgas weg van de plek des onheils. Bienvenidos en La Paz!
Aangekomen in het centrum netjes de chauffeur betaald en een koffie gedronken. Dit soort dingen schijnen daar regelmatig te gebeuren. De taxichauffeur zelf beschreef het als een geval van ´Mala suerte´ (slecht geluk).
Verder in La Paz wel een prachtige tijd gehad. Ondanks de chaotische structuur van de stad vond ik het wel wat hebben. Alles kan er op ieder moment gebeuren, zeggen de inwoners er zelf over.
Het mooiste wat ik in La Paz heb gedaan is het fietsen van de Death Road. Dit is een van de gevaarlijkste wegen ter wereld, en hij brengt je vanaf 4800 meter hoogte naar zo´n 1200 meter in de jungle. Onderweg kom je langs de meest prachtige panorama´s en het fietsen zelf is ook een hele kick. Fietsuitrusting is allemaal dik voor elkaar, je hebt zelf de controle. Zolang je geen gekke dingen doet is het niet erg gevaarlijk.
Vanaf La Paz ben ik naar Copacabana gegaan. Een stadje op de grens van Bolivia en Peru, gelegen aan het hoogste meer ter wereld, Lago Titicaca. Het meer is prachtig ik heb er veel heerlijke verse vis gegeten en onder andere een nacht doorgebracht op het Isla del sol. Dit eiland was een belangrijke plek in de inca cultuur. Tegenwoordig is het redelijk toeristisch maar je hebt er mooie strandjes, mooie wandelingen en geen wi-fi. Dat was dus redelijk ontspannen.
Vanuit Copacabana ben ik de grens overgestoken richting de Peruaanse stad Cuzco. Uiteraard bekend vanwege de inca stad Machu Pichu, maar ook de stad zelf heeft veel te bieden. Mooie gebouwen, musea en ook hier veel restaurants, barretjes en discoteken. Ik heb mij er een aantal dagen goed vermaakt.
Vanuit Cuzco heb ik uiteraard een bezoek gebracht aan Machu Pichu. Ik moet zeggen dat ik door de grote publiciteit rond de stad een beetje bang was dat het misschien tegen zou kunnen vallen. Om de stad mooi bij zonsopgang te kunnen zien ben ik met 2 zweedse meisjes vroeg vertrokken voor de wandeling vanuit ´Aguas Calientes´ (een stad aan de voet van de berg). Een zware klim, vooral met het jungle klimaat dat daar heerst. Eenmaal boven aangekomen passeer je eerst wat toerischtische voorzieningen, maar als je de hoek omkomt en de stad echt voor het eerst ziet word je echt weggeblazen. Het is echt een bizarre verschijning. Ik heb er de hele dag rondgelopen en een tour gehad, maar continu vraag je je af hoe deze mensen in godsnaam zoiets kunnen bouwen op zo´n locatie. Het was echt in één woord geweldig.
Na een aanzienlijke tijd in Cuzco ben ik naar Arequipa gegaan. La ciudad blanca (de witte stad) omdat vrijwel het hele centrum is gebouwd met het witte gesteente van een vulkaan dat alleen lokaal te winnen is. Een erg mooie stad in een heerlijk klimaat. Ik heb een bezoek gebracht aan de Canyon de Colca, waar je de inmense andes-condor kunt zien vliegen. Erg indrukwekkend. Met deze groep 2 reizigers ontmoet die ik ook al vanuit Sucre kende dus dat was een leuk weerzien. Erg mooie dagen gehad.
Vanuit de stad heb je continu zicht op 2 enorme vulkanen die de achtergrond van de stad bekleden. Ze heten ´Misti´ en ´Chachani´ en zijn beiden rond de 6000 meter hoog. Ik wilde de Chachani beklimmen, maar ik was toch een beetje huiverig. Ik heb geen ervaring met dit soort dingen en ik heb geen idee hoe ik me zou voelen op 6000 meter hoogte. Toch besloten om het te doen! Het was een expeditie van 2 dagen, en omdat er weinig toeristen zijn die het aandurven waren we maar met 2 toeristen en een gids. De eerste dag zijn we met de auto afgezet op zo´n 4800 meter hoogte. Vanaf daar hebben we een aantal uur gelopen (incl. rugzak 15kg) richting de plek waar wij ons kamp zouden opzetten. Hier kwamen we in de middag aan, en hier hebben wij alles geprepareerd voor de nacht die zou volgen. Om 8 uur gingen we slapen om vervolgens om half 1 ´s nachts weer uit bed te gaan. Na een warme thee (het was immens koud, vooral de wind) zijn we vertrokken en we hebben de hele nacht gelopen. Het was echt erg zwaar, de wind, de kou en het zuurstofgehalte zorgen ervoor dat je extreem weinig energie hebt. De gids vertelde dat het ook grotendeels een psychische strijd is en met die gedachte hebben we gebikkeld tot 8 uur in de ochtend. Dat was de tijd waarop we de top bereikten (6075 meter hoog). Het uitzicht was fantastisch, maar vooral het feit dat ik het gehaald had gaf me wel een kick.
Het afdalen ging aanzienlijk sneller en met de laatste krachten hebben wij het tentenkamp opgeruimd. Vervolgens teruggelopen naar de plek waar de auto ons zou ophalen en de rit terug gemaakt naar het centrum. Onderweg beweerde de gids nog dat er verderop een poema liep, maar ik kon hem nergens ontdekken. Toen ik in het centrum stond keek ik achterom en zag ik de enorme top, omgeven door wolken. Wel gaaf om te bedenken dat ik die ochtend daar nog stond.
Op dit moment is het 14.20 in Arequipa en over 2,5 uur vertrekt mijn bus richting Lima. Ik heb het plan naar de noordkust te gaan, daar wat te surfen en vervolgens langzaam terug af te dalen naar Lima, aangezien ik vanuit daar in Maart richting Nederland zal vliegen. Of dit plan in uitvoering gebracht gaat worden weet ik nog niet.
Bedankt voor het lezen en tot horens!
-
16 Februari 2014 - 20:54
Marco:
Klinkt allemaal geweldig Thomas, als ik het lees heb ik het gevoel dat ik naast je loop! Die demonstraties komen me bekend voor, had ik ook in America Central. Mij benieuwen wat je weer gaat tegenkomen de komende weken! -
16 Februari 2014 - 21:10
Mam:
We zwaaien net Daniel en Saar uit en dan worden ook nog verwend met zo'n mooi verhaal van jou....
Zo kan het weekend niet meer stuk!
Goede reis (koekjes ingepakt?)we horen je wel weer. -
16 Februari 2014 - 22:36
Joke:
Wat een heftig verhaal, Thomas, wat maak jij veel mee. Volgens mij vliegt er steeds een engeltje met jou mee -
17 Februari 2014 - 09:07
Monique :
Hallo Thomas,
Wederom een fantastisch reisverslag. Mijn complimenten. Je ziet het gewoon voor je en het geeft ook weer hoe de omstandigeheden daar zijn. Ook behoorlijk heftig.
Wel heel herkenbaar van Arequipa. Zijn ook erg benieuwd naar de foto's. Jij kunt ons dadelijk heel veel tips geven over een rondreis door Peru. Onze droom is nog altijd naar Machu Pichu te gaan om daar samen met Miguel de zonsopgang mee te makenl.
Wat wij ook heel erg waarderen en ontzettend lief vinden dan jij aan Miguel hebt gedacht. Je hebt al een een muts gescoord en volgens mij komen er ook T-shirts van Arequipa.
Zodra jij weer in nederland bent gauw afspreken en de kosten zijn uiteraard voor onze rekening.
Nogmaals dank daarvoor en geniet nog van je verdere verblijf in Peru. Ook Lima is voor ons niet onbekend. Vooral de wijk mira flores.
Groetjes Miguel, Wicher en Monique -
17 Februari 2014 - 19:42
Papa:
Wat een mooi reisverslag over je laatste avonturen weer! De foto's van de kondor waren prachtig en jij bovenop de berg met je Unox muts/moment was helemaal geweldig :) Erg knap dat je het gehaald hebt. Geniet van je komende tijd in Lima, we spreken je gauw weer! -
17 Februari 2014 - 21:16
Ome Frans:
Hoi Thomas, wat een boeiend verslag weer, wat jij in een half jaar allemaal meemaakt doe ik 15 jaar over. Als je terug komt en verteld wat je allemaal meegemaakt heb, wordt je zo aangenomen bij de mariniers of een of andere bikkel brigade. Groeten Ome Frans uit Loerbeek (Nederland) -
18 Februari 2014 - 19:20
Toos Van Broeckhuijsen (Oma Van Miguel):
Hallo Thomas,
Wat leuk om op deze manier Peru en Arequipa te leren kennen. Het land en de plaats waar mijn kleinzoon Miguel geboren is. Hartelijk dank. Nog een fijne tijd en een goede reis terug naar Nederland. -
05 Maart 2014 - 17:34
Pauline Meesman:
Beste Thomas,
Net terug van een reis naar Afrika, heb ik al jouw verslagen met veel plezier gelezen.
Het doet me denken aan de reizen die Hendrik destijds heeft gemaakt. Toen had je nog niet de mogelijkheden om dit soort levendige reisverslagen zo direct mee te leven.
Nu moet je nog een keer de Kilimanjaro op in Tanzania!
Als je de Chicani kan beklimmen dan is de Kilimanjaro ook voor jou haalbaar.Ik heb het nooit aangedurft.
Wens je nog een hele goede tijd . Hartelijke groeten, Pauline Meesman -
05 Maart 2014 - 18:58
Ineke Rikkers:
Hallo Thomas,
Wat een boeiend reisverslag! We hebben bewondering voor je doorzettingsvermogen.
We wensen je nog een mooie tijd en natuurlijk een goede reis terug.
Groeten Hans en Ineke Rikkers. -
09 Maart 2014 - 18:45
Wim En Gerrie Althusius:
Hallo Thomas via jou ouders jou reis verslag gelezen,
wat knap van jou dat je dit aandurft en nog wel alleen,
zo te zien heb je al heel wat mee gemaakt.
Wij wensen jou nog veel reis plezier ,
hartelijke groeten van ons en een goede reis terug.
Wim en Gerrie. -
15 Maart 2014 - 15:49
Frans & Wilna:
Dag Thomas,
En zo is er dan alweer bijna een einde gekomen aan je grote avontuur.
Het spreekwoord luidt: "wie verre reizen doet kan veel verhalen" en daar heb je ons door je prachtige verslagen al leuk van laten meegenieten. Fijn dat dat zo kon en hartelijk dank daar voor.
Voor de komende dagen wensen we je veel succes met het inpakken van de bagage, het afscheid nemen van alle mensen waar je een beetje bevriend mee bent geworden en uiteraard een fijne terigreis.
Happy landing en welkom thuis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
